SOBOTA II TYGODNIA WIELKANOCNEGO


PIERWSZE CZYTANIE (Dz 6, 1-7)

Ustanowienie pierwszych diakonów

Czytanie z Dziejów Apostolskich

Gdy liczba uczniów wzrastała, zaczęli helleniści szemrać przeciwko Hebrajczykom, że przy codziennym rozdawaniu jałmużny zaniedbywano ich wdowy.
Dwunastu, zwoławszy wszystkich uczniów, powiedziało: «Nie jest rzeczą słuszną, abyśmy zaniedbali słowo Boże, a obsługiwali stoły. Upatrzcie zatem, bracia, siedmiu mężów spośród siebie, cieszących się dobrą sławą, pełnych Ducha i mądrości. Im zlecimy to zadanie. My zaś oddamy się wyłącznie modlitwie i posłudze słowa».
Spodobały się te słowa wszystkim zebranym i wybrali Szczepana, męża pełnego wiary i Ducha Świętego, oraz Filipa, Prochora, Nikanora, Tymona, Parmenasa i Mikołaja, prozelitę z Antiochii. Przedstawili ich apostołom, którzy, modląc się, nałożyli na nich ręce.
A słowo Boże szerzyło się, wzrastała też bardzo liczba uczniów w Jerozolimie, a nawet bardzo wielu kapłanów przyjmowało wiarę.

Oto słowo Boże.


PSALM RESPONSORYJNY (Ps 33, 1-2. 4-5. 18-19)

Refren: Okaż swą łaskę ufającym Tobie.
Albo: Alleluja.

Sprawiedliwi, radośnie wołajcie na cześć Pana, *
prawym przystoi pieśń chwały.
Sławcie Pana na cytrze, *
grajcie Mu na harfie o dziesięciu strunach.

Refren: Okaż swą łaskę ufającym Tobie.

Bo słowo Pana jest prawe, *
a każde Jego dzieło godne zaufania.
On miłuje prawo i sprawiedliwość, *
ziemia jest pełna Jego łaski.

Refren: Okaż swą łaskę ufającym Tobie.

Oczy Pana zwrócone na bogobojnych, *
na tych, którzy oczekują Jego łaski,
aby ocalił ich życie od śmierci *
i żywił ich w czasie głodu.

Refren: Okaż swą łaskę ufającym Tobie.


ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Zmartwychwstał Chrystus, który wszystko stworzył,
i zlitował się nad ludźmi.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.


EWANGELIA (J 6, 16-21)

Jezus chodzi po wodzie

Słowa Ewangelii według Świętego Jana

Po rozmnożeniu chlebów, o zmierzchu uczniowie Jezusa zeszli nad jezioro i wsiadłszy do łodzi, zaczęli się przeprawiać przez nie do Kafarnaum. Nastały już ciemności, a Jezus jeszcze do nich nie przyszedł; jezioro burzyło się od silnego wichru.
Gdy upłynęli około dwudziestu pięciu lub trzydziestu stadiów, ujrzeli Jezusa kroczącego po jeziorze i zbliżającego się do łodzi. I przestraszyli się. On zaś rzekł do nich: «To Ja jestem, nie bójcie się». Chcieli Go zabrać do łodzi, ale łódź znalazła się natychmiast przy brzegu, do którego zdążali.

Oto słowo Pańskie.

KOMENTARZ

Porzucić lęk i balast

Dzisiejszą Ewangelię łatwiej zrozumieć, gdy przypomnimy sobie historię proroka Jonasza, który powołany natychmiast wyruszył w kierunku przeciwnym do tego, który wyznaczył mu Pan, i przez to znalazł się na statku w samym środku gwałtownej burzy. Towarzyszący mu żeglarze, ludzie, którzy prawdopodobnie przeżyli niejedno niebezpieczeństwo, natychmiast rozpoczęli modlitwy do swoich bóstw. Co więcej – wyrzucili za burtę wszystko, co było wartościowe. Uczniowie z dzisiejszej Ewangelii nie tylko nie modlą się w obliczu burzy, ale jeszcze trzymają uparcie balast swojej niepewności, smutku i gniewu. Dopiero przyjście Jezusa, który wyraźnie panuje nad żywiołem, uświadamia im, że ta postawa – lęk i niepozbycie się balastu – mogła sprowadzić na nich śmierć. Jezus natomiast sprawia, że wszystko, jakby wbrew temu, co zrobili uczniowie, ma szansę skończyć się dobrze.

Panie Jezu Chryste, Ty wiesz, jak ciężko pozbyć mi się kamieni żalu i gniewu, które noszę ze sobą. Ty wiesz, jak trudno mi w niebezpieczeństwie prosić Cię o pomoc. Proszę, przekraczaj fale mojej niepewności i niewiary, ratuj mnie z burzy mojego grzechu. Ty żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

Rozważania zaczerpnięte z Ewangelia 2022

o. Michał Legan OSPPE
Edycja Świętego Pawła