Czystość
Czystość konsekrowana równa się miłości integralnej. Oddając Bogu naszą osobę, przyjmujemy i jednocześnie poświęcamy wszystkie wartości ludzkie naszego ciała, ducha i relacje osobowe z wszystkimi ludźmi.
Składając ślub czystości, zobowiązujemy się do doskonałej wstrzemięźliwości w celibacie. W ten sposób, dając świadectwo duchowej płodności Kościoła i wyższości dóbr niebieskich, a mając serce wolne, możemy bardziej wzrastać w miłości Boga i ludzi.
Czystość konsekrowana dotyczy najgłębszych skłonności natury ludzkiej i jest darem Ojca: „Nie wszyscy pojmują to słowo, lecz jedynie ci, którym jest to dane”. Taki dar, równoznaczny z absolutnym przejęciem w posiadanie całej naszej osoby przez Pana, wymaga odpowiedzi, którą dać może tylko „człowiek nowy”, czyli przeżywający w Chrystusie tajemnicę paschalną i angażujący całą swą energię w nieustannym i coraz większym wysiłku prowadzącym do dojrzałości psychicznej i uczuciowej, przy zastosowaniu do tego celu odpowiednich środków.
Praktyka czystości wymaga postawy pogodnej czujności wobec ryzyka, na jakie jest narażona, i uważnej selekcji osobistych kontaktów ze światem, tak bezpośrednich, jak i za pomocą środków społecznego przekazu.
Dla wzrostu w tej cnocie konieczne jest przede wszystkim uciekanie się do wytrwałej i pokornej modlitwy, do medytacji Słowa Bożego, do uczestniczenia w Eucharystii, do synowskiego nabożeństwa do Maryi Dziewicy, przystępowanie do sakramentu Pojednania, umartwienie zmysłów. Bardzo ważnym zadaniem jest stworzenie we wspólnocie środowiska prawdziwie rodzinnego i pielęgnowanie głębokiej przyjaźni braterskiej.
Z daru czystości wywodzi się niezwykła płodność i apostolskie ojcostwo. Tak było z Maryją, figurą Kościoła, która ukazała „w formie wybitnej i wyjątkowej model dziewicy i matki”. I tak było ze świętym Pawłem, który wybrał celibat, aby przez Ewangelię rodzić nowych ludzi w Chrystusie. Wolność serca jest dla nas punktem wyjścia do prostego i szczerego spotkania z ludźmi poprzez apostolstwo. Posłani na pole społecznego przekazu, w którym krzyżują się wszystkie przejawy wielkości i słabości ludzkiej, będziemy pamiętać o upomnieniu Apostoła narodów: „abyście się stali bez zarzutu i bez winy jako nienaganne dzieci Boże pośród narodu zepsutego i przewrotnego. Między nimi jawicie się jako źródła światła w świecie. Trzymajcie się mocno Słowa Życia...”.
Będziemy jednak pozytywnie oceniali te rzeczywistości, z którymi wchodzimy w kontakt z racji naszego apostolstwa, i dlatego będziemy żywić w Chrystusie wielkie uznanie i szacunek dla wszystkich wartości osoby ludzkiej. My sami nie chcemy uwypuklać aspektów wyrzeczenia, ale pragniemy dać świadectwo radości i pogody, poświęcając wszystko dla skarbu, który znaleźliśmy.
W każdym odnoszeniu się do ludzi staramy się pamiętać, że jesteśmy osobami konsekrowanymi, które cechować powinny roztropność, prostota, otwartość i delikatność.
Zakonnicy starają się należycie poznać obowiązki i godność małżeństwa chrześcijańskiego, które przedstawia miłość między Chrystusem i Kościołem. Jednak każdy winien uświadomić sobie wyższość dziewictwa poświęconego Chrystusowi, aby po dobrze przemyślanym i wielkodusznym wyborze poświęcić się Bogu z całkowitym oddaniem ciała i duszy.