To mówi Pan Bóg, Święty Izraela:
Zaiste, o ludu, który zamieszkujesz Syjon w Jerozolimie, nie będziesz gorzko płakał. Rychło Bóg okaże ci łaskę na głos twojej prośby. Ledwie usłyszy, odpowie ci.
Choćby ci dał Pan chleb ucisku i wodę utrapienia, twój nauczyciel już nie odstąpi, ale oczy twoje patrzeć będą na twego mistrza. Twoje uszy usłyszą słowa rozlegające się za tobą: „To jest droga, idźcie nią!”, gdybyś zboczył na prawo lub na lewo.
On użyczy deszczu na twoje zboże, którym obsiejesz rolę, a chleb z urodzajów gleby będzie soczysty i pożywny. Twoja trzoda będzie się pasła w owym czasie na rozległych łąkach. Woły i osły obrabiające rolę żreć będą paszę dobrze przyprawioną, która została przewiana opałką i siedlaczką.
Przyjdzie do tego, iż po wszystkich wysokich górach i po wszystkich wzniesionych pagórkach znajdą się strumienie płynących wód na czas wielkiej rzezi, gdy upadną warownie. Wówczas światło księżyca będzie jak światło słoneczne, a światło słońca stanie się siedmiokrotne, jakby światło siedmiu dni, w dniu, gdy Pan opatrzy rany swego ludu i uleczy jego sińce po razach.

Jezus obchodził wszystkie miasta i wioski. Nauczał w tamtejszych synagogach, głosił Ewangelię królestwa i leczył wszystkie choroby i wszystkie słabości.
A widząc tłumy ludzi, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza. Wtedy rzekł do swych uczniów: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo”.
Wtedy przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszelkie choroby i wszelkie słabości.
Tych to Dwunastu wysłał Jezus, dając im następujące wskazania: „Idźcie do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie. Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy. Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie”.

Uczniowie otrzymują taką samą władzę leczenia i egzorcyzmowania, jaką miał Jezus. Jego misja trwa nieustannie. Także dziś Jezus posyła swoich uczniów, aby głosili bliskość Jego królestwa. Mateusz ukazuje, jak Jezusowy nakaz „proście Pana żniwa, aby wysłał robotników” natychmiast przeradza się w posłanie uczniów. Ale czy my dostrzegamy wokół nas potrzebę ewangelizacji? Czy patrząc na nasze otoczenie, znajomych, współpracowników, jesteśmy pewni, że to, czego im potrzeba w pierwszej kolejności, to Dobra Nowina o Jezusie Chrystusie, który jest jedynym Panem? A może my sami nie dostrzegamy, co Bóg dla nas czyni i dlatego brak nam zapału i gorliwości, aby ewangelizować?

Panie, modlitwa o posłanie misjonarzy przeradza się w rozesłanie tych, którzy się modlą. Daj mi więc gotowość głoszenia Dobrej Nowiny o Twoim królestwie, niech nie spycham tego powołania na innych.