Przybycie do Polski

Przybycie do Polski

Strona główna Pauliści Pauliści w Polsce Przybycie do Polski
Pierwsi pauliści przyjechali do Polski 14 listopada 1934 roku i zatrzymali się w Warszawie. Byli to: ks. Cesare Robaldo (1896-1977) oraz ks. Domenico Ravina (1909-1982). Przez kilka dni mieszkali u ojców jezuitów w Warszawie, by potem przenieść się do Zakładu św. Antoniego, sierocińca przy ul. Barskiej 4. Jeden z wychowanków pomagał im w nauce języka polskiego.

Ksiądz Robaldo natychmiast zainteresował się możliwościami rozwoju apostolstwa biblijnego. Przy współpracy ks. Edwarda Grzymały z diecezji włocławskiej powstało tłumaczenie Nowego Testamentu zaopatrzone w przypisy zaczerpnięte z katechizmu.

Po udzieleniu przez pasterza diecezji warszawskiej, kardynała Kakowskiego, zgody na pobyt i działalność w stolicy, 30 czerwca 1935 roku pauliści przeprowadzili się do kamienicy przy ul. Rybińskiego 4 na Żoliborzu.

Jesienią 1935 Towarzystwo Św. Pawła w Polsce wydało pierwszą książkę. Była to biografia św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Pierwsze wydanie Ewangelii ukazało się już w czerwcu 1936 roku, dzięki pomocy finansowej zakładów Fiata. Na początku sierpnia 1935 roku przyjechały do Polski Uczennice Boskiego Mistrza, które pomagać miały w dystrybucji książek oraz prowadzeniu domu. Były to: s. Carmela Castella, s. Saveria Pistamiglio, s. Agostina Messa i s. Giovanna, córka polskich emigrantów z Brazylii. Wiosną 1936 roku do Warszawy przyjechał również br. Ignazio Chianetta, który miał służyć pomocą w rozwoju placówki Towarzystwa Świętego Pawła w Polsce.

11 lipca 1936 roku siedziba Towarzystwa Świętego Pawła została przeniesiona do Częstochowy. Po uzyskaniu zgody biskupa Teodora Kubiny na osiedlenie się w Częstochowie, wynajęto dom przy Alei Wolności 56. W pomieszczeniu gospodarczym na podwórzu zorganizowano małą drukarnię, którą systematycznie wzbogacano nowymi maszynami. W ten sposób większość wydawanych pozycji mogła być już drukowana przez samych paulistów.

Do Częstochowy przeprowadziły się także siostry Uczennice Boskiego Mistrza, które zamieszkały przy Alei Wolności 32. W Częstochowie zaczęto przyjmować pierwszych kandydatów do Zgromadzenia, wśród których był Józef Łabędź - jedyny, który wytrwał w Towarzystwie Świętego Pawła do końca. Latem 1937 roku do Częstochowy przybył brat Paolo Brignone. Wspólnota paulistów liczyła już wtedy kilkunastu członków. Pod koniec 1938 roku ks. Robaldo został wezwany do Włoch, aby tam rozwinąć apostolstwo biblijne, na jego miejsce przyjechał do Częstochowy ks. Giacomo Ricolfi (1907-1982).

26 lutego 1939 roku z kilkudniową wizytą przyjechał do Polski bł. Jakub Alberione, aby poznać osobiście realia wspólnoty i dodać odwagi do ofiarnej służby Boskiemu Mistrzowi.

W czerwcu 1939 roku w kaplicy paulistów miały miejsce obłóczyny pierwszego brata - Jana Plebanka.

Wybuch II wojny światowej znacznie ograniczył możliwości działania i rozwoju paulistów. Większość aspirantów rozjechała się do domów rodzinnych. W Polsce pozostał jedynie ks. Ravina. Działalność wydawniczą prowadzono nadal, ale z powodu trudności w poruszaniu się po kraju książki rozprowadzane były jedynie w okolicach Częstochowy.

Po zakończeniu okupacji i wkroczeniu wojsk sowieckich ks. Ravina został oskarżony o współpracę z podziemiem i uwięziony. Wyszedł na wolność 12 marca 1947 roku, ale musiał opuścić Polskę.

W Częstochowie pozostał jedynie kleryk Łabędź, który po złożeniu ślubów wieczystych w Towarzystwie Świętego Pawła został wyświęcony na kapłana w 1953 roku. Jako paulista przez wiele lat pomagał w pracy duszpasterskiej na terenie Diecezji Częstochowskiej.

2 stycznia 1967 roku zmarł w Częstochowie ks. Alojzy Łabędź. Nastąpiła długa przerwa w historii Towarzystwa Świętego Pawła w Polsce.