CZWARTEK XVII TYGODNIA ZWYKŁEGO, ROK II
PIERWSZE CZYTANIE (Jr 18, 1-6)
Przypowieść o garncarzu
Czytanie z Księgi proroka Jeremiasza
Słowo, które Pan oznajmił Jeremiaszowi: «Wstań i zejdź do domu garncarza; tam usłyszysz moje słowa». Zstąpiłem więc do domu garncarza, on zaś pracował właśnie przy kole. Jeżeli naczynie, które wyrabiał, uległo zniekształceniu, jak to się zdarza z gliną w ręku garncarza, robił z niego inne naczynie, według tego, co wydawało się słuszne garncarzowi.
Wtedy Pan skierował do mnie następujące słowo: «Czy nie mogę postąpić z wami, domu Izraela, jak ten garncarz? – mówi Pan. Oto bowiem jak glina w ręku garncarza, tak jesteście wy, domu Izraela, w moim ręku».
Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY (Ps 146 (145), 1b-2. 3-4. 5-6b)
Refren: Szczęśliwy, kogo wspiera Bóg Jakuba.
Albo: Alleluja.
Chwal, duszo moja, Pana. *
Będę chwalił Pana do końca mego życia,
będę śpiewał mojemu Bogu, *
dopóki istnieję.
Refren: Szczęśliwy, kogo wspiera Bóg Jakuba.
Nie pokładajcie ufności w książętach *
ani w człowieku, który zbawić nie może.
Kiedy duch go opuści, znów w proch się obraca *
i przepadają wszystkie jego zamiary.
Refren: Szczęśliwy, kogo wspiera Bóg Jakuba.
Szczęśliwy ten, kogo wspiera Bóg Jakuba, *
kto pokłada nadzieję w Panu Bogu.
On stworzył niebo i ziemię, i morze *
ze wszystkim, co w nich istnieje.
Refren: Szczęśliwy, kogo wspiera Bóg Jakuba.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Por. Dz 16, 14b)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Otwórz, Panie, nasze serca,
abyśmy uważnie słuchali słów Syna Twojego.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Mt 13, 47-53)
Przypowieść o sieci
Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza
Jezus powiedział do tłumów:
«Podobne jest królestwo niebieskie do sieci, zarzuconej w morze i zagarniającej ryby wszelkiego rodzaju. Gdy się napełniła, wyciągnęli ją na brzeg i usiadłszy, dobre zebrali w naczynia, a złe odrzucili. Tak będzie przy końcu świata: wyjdą aniołowie, wyłączą złych spośród sprawiedliwych i wrzucą ich w piec rozpalony; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów.
Zrozumieliście to wszystko?» Odpowiedzieli Mu: «Tak».
A On rzekł do nich: «Dlatego każdy uczony w Piśmie, który stał się uczniem królestwa niebieskiego, podobny jest do ojca rodziny, który ze swego skarbca wydobywa rzeczy nowe i stare».
Gdy Jezus dokończył tych przypowieści, oddalił się stamtąd.
Oto słowo Pańskie.
PIERWSZE CZYTANIE (Jr 18, 1-6)
Przypowieść o garncarzu
Czytanie z Księgi proroka Jeremiasza
Słowo, które Pan oznajmił Jeremiaszowi: «Wstań i zejdź do domu garncarza; tam usłyszysz moje słowa». Zstąpiłem więc do domu garncarza, on zaś pracował właśnie przy kole. Jeżeli naczynie, które wyrabiał, uległo zniekształceniu, jak to się zdarza z gliną w ręku garncarza, robił z niego inne naczynie, według tego, co wydawało się słuszne garncarzowi.
Wtedy Pan skierował do mnie następujące słowo: «Czy nie mogę postąpić z wami, domu Izraela, jak ten garncarz? – mówi Pan. Oto bowiem jak glina w ręku garncarza, tak jesteście wy, domu Izraela, w moim ręku».
Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY (Ps 146 (145), 1b-2. 3-4. 5-6b)
Refren: Szczęśliwy, kogo wspiera Bóg Jakuba.
Albo: Alleluja.
Chwal, duszo moja, Pana. *
Będę chwalił Pana do końca mego życia,
będę śpiewał mojemu Bogu, *
dopóki istnieję.
Refren: Szczęśliwy, kogo wspiera Bóg Jakuba.
Nie pokładajcie ufności w książętach *
ani w człowieku, który zbawić nie może.
Kiedy duch go opuści, znów w proch się obraca *
i przepadają wszystkie jego zamiary.
Refren: Szczęśliwy, kogo wspiera Bóg Jakuba.
Szczęśliwy ten, kogo wspiera Bóg Jakuba, *
kto pokłada nadzieję w Panu Bogu.
On stworzył niebo i ziemię, i morze *
ze wszystkim, co w nich istnieje.
Refren: Szczęśliwy, kogo wspiera Bóg Jakuba.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Por. Dz 16, 14b)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Otwórz, Panie, nasze serca,
abyśmy uważnie słuchali słów Syna Twojego.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Mt 13, 47-53)
Przypowieść o sieci
Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza
Jezus powiedział do tłumów:
«Podobne jest królestwo niebieskie do sieci, zarzuconej w morze i zagarniającej ryby wszelkiego rodzaju. Gdy się napełniła, wyciągnęli ją na brzeg i usiadłszy, dobre zebrali w naczynia, a złe odrzucili. Tak będzie przy końcu świata: wyjdą aniołowie, wyłączą złych spośród sprawiedliwych i wrzucą ich w piec rozpalony; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów.
Zrozumieliście to wszystko?» Odpowiedzieli Mu: «Tak».
A On rzekł do nich: «Dlatego każdy uczony w Piśmie, który stał się uczniem królestwa niebieskiego, podobny jest do ojca rodziny, który ze swego skarbca wydobywa rzeczy nowe i stare».
Gdy Jezus dokończył tych przypowieści, oddalił się stamtąd.
Oto słowo Pańskie.
KOMENTARZ
On przywraca nam życie
Metafora o sieciach zagarniających ryby ma w sobie coś niepokojącego. Ryby wydobyte ponad powierzchnię wody tracą przecież zdolność oddychania, tracą więc życie. Dla Izraelitów Starego Testamentu wszystko, co znajdowało się poniżej lustra wody, uważane było za królestwo złego ducha. Ryby więc, dla których woda stanowi naturalne stanowisko życia, przypominają ludzi, dla których naturalnym środowiskiem życia jest królestwo złego ducha, grzech. Sieci to Kościół. I prawdą jest, że wydobyci ponad powierzchnię owego naturalnego środowiska grzechu, tracimy oddech. Tracimy życie. Kto straci swoje życie z mojego powodu, ten je ocali – mówi Jezus. To On przywraca nam życie nowe, życie w pełnym świetle, życie wydobytych z wodnej kipieli. Rozstawanie się z grzechem być może boli. Przypomina umieranie. Jest jednak konieczne, by zyskać nowe, prawdziwe życie.
Panie Jezu Chryste, Ty wydobywasz ze skarbca to, co nowe i stare, by ofiarować mi paschalną radość. Ucz mnie przechodzenia od śmierci do życia. Ty żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.
Rozważania zaczerpnięte z Ewangelia 2022
o. Michał Legan OSPPE
Edycja Świętego Pawła
On przywraca nam życie
Metafora o sieciach zagarniających ryby ma w sobie coś niepokojącego. Ryby wydobyte ponad powierzchnię wody tracą przecież zdolność oddychania, tracą więc życie. Dla Izraelitów Starego Testamentu wszystko, co znajdowało się poniżej lustra wody, uważane było za królestwo złego ducha. Ryby więc, dla których woda stanowi naturalne stanowisko życia, przypominają ludzi, dla których naturalnym środowiskiem życia jest królestwo złego ducha, grzech. Sieci to Kościół. I prawdą jest, że wydobyci ponad powierzchnię owego naturalnego środowiska grzechu, tracimy oddech. Tracimy życie. Kto straci swoje życie z mojego powodu, ten je ocali – mówi Jezus. To On przywraca nam życie nowe, życie w pełnym świetle, życie wydobytych z wodnej kipieli. Rozstawanie się z grzechem być może boli. Przypomina umieranie. Jest jednak konieczne, by zyskać nowe, prawdziwe życie.
Panie Jezu Chryste, Ty wydobywasz ze skarbca to, co nowe i stare, by ofiarować mi paschalną radość. Ucz mnie przechodzenia od śmierci do życia. Ty żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.
Rozważania zaczerpnięte z Ewangelia 2022o. Michał Legan OSPPE
Edycja Świętego Pawła