PIĄTEK XX TYGODNIA ZWYKŁEGO, ROK II
PIERWSZE CZYTANIE (Ez 37, 1-14)
Duch daje życie
Czytanie z Księgi proroka Ezechiela
Spoczęła na mnie ręka Pana, i wyprowadził mnie On w duchu na zewnątrz, i postawił mnie pośród doliny. Była ona pełna kości. I polecił mi, abym przeszedł dokoła nich, i oto było ich na obszarze doliny bardzo wiele. Były one zupełnie wyschłe.
I rzekł do mnie: «Synu człowieczy, czy kości te powrócą znowu do życia?» Odpowiedziałem: «Panie Boże, Ty to wiesz».
Wtedy rzekł On do mnie: «Prorokuj nad tymi kośćmi i mów do nich: Wyschłe kości, słuchajcie słowa Pana! Tak mówi Pan Bóg: Oto Ja wam daję ducha, byście ożyły. Chcę was otoczyć ścięgnami i sprawić, byście obrosły ciałem, i przybrać was w skórę, i dać wam ducha, byście ożyły i poznały, że Ja jestem Pan».
I prorokowałem, jak mi polecono, a gdy prorokowałem, oto powstał szum i trzask, i kości jedna po drugiej zbliżały się do siebie. I patrzyłem, a oto powróciły ścięgna i wyrosło ciało, a skóra pokryła je z wierzchu, ale jeszcze nie było w nich ducha.
I powiedział On do mnie: «Prorokuj do ducha, prorokuj, o synu człowieczy, i mów do ducha: Tak powiada Pan Bóg: Z czterech wiatrów przybądź, duchu, i tchnij na tych pobitych, aby ożyli».
Wtedy prorokowałem tak, jak mi nakazał, i duch wstąpił w nich, a ożyli i stanęli na nogach – wojsko bardzo, bardzo wielkie.
I rzekł do mnie: «Synu człowieczy, kości te to cały dom Izraela. Oto mówią oni: Wyschły kości nasze, znikła nadzieja nasza, już po nas. Dlatego prorokuj i mów do nich: Tak mówi Pan Bóg:
Oto otwieram wasze groby i wydobywam was z grobów, ludu mój, i wiodę was do kraju Izraela, i poznacie, że Ja jestem Pan, gdy wasze groby otworzę i z grobów was wydobędę, ludu mój. Udzielę wam mego ducha, byście ożyli, i powiodę was do kraju waszego, i poznacie, że Ja, Pan, to powiedziałem i wykonam» – mówi Pan Bóg.
Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY (Ps 107 (106), 2-3. 4-5. 6-7. 8-9)
Refren: Chwalmy na wieki miłosierdzie Pana.
Albo: Alleluja.
Tak niech mówią odkupieni przez Pana, *
których wybawił z rąk przeciwnika
i których zgromadził z obcych krain, *
ze wschodu i zachodu, z północy i południa.
Refren: Chwalmy na wieki miłosierdzie Pana.
Błądzili na pustynnym odludziu, *
do miasta zamieszkałego nie znaleźli drogi.
Cierpieli głód i pragnienie *
i wygasało w nich życie.
Refren: Chwalmy na wieki miłosierdzie Pana.
W swoim utrapieniu wołali do Pana, *
a On ich uwolnił od trwogi.
I powiódł ich prostą drogą, *
aż doszli do miasta zamieszkałego.
Refren: Chwalmy na wieki miłosierdzie Pana.
Niech dziękują Panu za dobroć Jego, *
za Jego cuda wobec synów ludzkich,
bo głodnego nasycił, *
a łaknącego napełnił dobrami.
Refren: Chwalmy na wieki miłosierdzie Pana.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Ps 25 (24), 4b. 5a)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Naucz mnie, Boże, chodzić Twoimi ścieżkami,
prowadź mnie w prawdzie według swych pouczeń.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Mt 22, 34-40)
Największe przykazanie
Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza
Gdy faryzeusze posłyszeli, że zamknął usta saduceuszom, zebrali się razem, a jeden z nich, uczony w Prawie, wystawiając Go na próbę, zapytał: «Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe?»
On mu odpowiedział: «„Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem”. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Na tych dwóch przykazaniach zawisło całe Prawo i Prorocy».
Oto słowo Pańskie.
PIERWSZE CZYTANIE (Ez 37, 1-14)
Duch daje życie
Czytanie z Księgi proroka Ezechiela
Spoczęła na mnie ręka Pana, i wyprowadził mnie On w duchu na zewnątrz, i postawił mnie pośród doliny. Była ona pełna kości. I polecił mi, abym przeszedł dokoła nich, i oto było ich na obszarze doliny bardzo wiele. Były one zupełnie wyschłe.
I rzekł do mnie: «Synu człowieczy, czy kości te powrócą znowu do życia?» Odpowiedziałem: «Panie Boże, Ty to wiesz».
Wtedy rzekł On do mnie: «Prorokuj nad tymi kośćmi i mów do nich: Wyschłe kości, słuchajcie słowa Pana! Tak mówi Pan Bóg: Oto Ja wam daję ducha, byście ożyły. Chcę was otoczyć ścięgnami i sprawić, byście obrosły ciałem, i przybrać was w skórę, i dać wam ducha, byście ożyły i poznały, że Ja jestem Pan».
I prorokowałem, jak mi polecono, a gdy prorokowałem, oto powstał szum i trzask, i kości jedna po drugiej zbliżały się do siebie. I patrzyłem, a oto powróciły ścięgna i wyrosło ciało, a skóra pokryła je z wierzchu, ale jeszcze nie było w nich ducha.
I powiedział On do mnie: «Prorokuj do ducha, prorokuj, o synu człowieczy, i mów do ducha: Tak powiada Pan Bóg: Z czterech wiatrów przybądź, duchu, i tchnij na tych pobitych, aby ożyli».
Wtedy prorokowałem tak, jak mi nakazał, i duch wstąpił w nich, a ożyli i stanęli na nogach – wojsko bardzo, bardzo wielkie.
I rzekł do mnie: «Synu człowieczy, kości te to cały dom Izraela. Oto mówią oni: Wyschły kości nasze, znikła nadzieja nasza, już po nas. Dlatego prorokuj i mów do nich: Tak mówi Pan Bóg:
Oto otwieram wasze groby i wydobywam was z grobów, ludu mój, i wiodę was do kraju Izraela, i poznacie, że Ja jestem Pan, gdy wasze groby otworzę i z grobów was wydobędę, ludu mój. Udzielę wam mego ducha, byście ożyli, i powiodę was do kraju waszego, i poznacie, że Ja, Pan, to powiedziałem i wykonam» – mówi Pan Bóg.
Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY (Ps 107 (106), 2-3. 4-5. 6-7. 8-9)
Refren: Chwalmy na wieki miłosierdzie Pana.
Albo: Alleluja.
Tak niech mówią odkupieni przez Pana, *
których wybawił z rąk przeciwnika
i których zgromadził z obcych krain, *
ze wschodu i zachodu, z północy i południa.
Refren: Chwalmy na wieki miłosierdzie Pana.
Błądzili na pustynnym odludziu, *
do miasta zamieszkałego nie znaleźli drogi.
Cierpieli głód i pragnienie *
i wygasało w nich życie.
Refren: Chwalmy na wieki miłosierdzie Pana.
W swoim utrapieniu wołali do Pana, *
a On ich uwolnił od trwogi.
I powiódł ich prostą drogą, *
aż doszli do miasta zamieszkałego.
Refren: Chwalmy na wieki miłosierdzie Pana.
Niech dziękują Panu za dobroć Jego, *
za Jego cuda wobec synów ludzkich,
bo głodnego nasycił, *
a łaknącego napełnił dobrami.
Refren: Chwalmy na wieki miłosierdzie Pana.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Ps 25 (24), 4b. 5a)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Naucz mnie, Boże, chodzić Twoimi ścieżkami,
prowadź mnie w prawdzie według swych pouczeń.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Mt 22, 34-40)
Największe przykazanie
Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza
Gdy faryzeusze posłyszeli, że zamknął usta saduceuszom, zebrali się razem, a jeden z nich, uczony w Prawie, wystawiając Go na próbę, zapytał: «Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe?»
On mu odpowiedział: «„Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem”. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Na tych dwóch przykazaniach zawisło całe Prawo i Prorocy».
Oto słowo Pańskie.
KOMENTARZ
On uzdolnił nas do kochania
Być może czytając dzisiejszą Ewangelię, doznaliśmy pewnego wstrząsu. Jak bowiem Bóg może nam nakazać miłość? Czy na podstawie jednego rozkazu jesteśmy w stanie pokochać Boga lub bliźniego? Czy miłość nie musi wynikać z totalnej wolności? To ważne pytania. Odpowiedzią na nie jest nie tyle przykazanie, które dziś cytuje Jezus, ile raczej cała Jego osoba, wszystko, co dla nas zrobił, każdy Jego gest, Jego kochające Serce. To On pierwszy nas umiłował i dlatego ma prawo oczekiwać miłości. To On swoją miłością uzdolnił nas do kochania. To On, ponieważ oddał nam swoje Serce, nauczył nas oddawać serce Bogu. Bowiem tylko kochani umieją kochać. Tylko ci, którym wybaczano, umieją wybaczać. Tylko ci, którym ukazano miłosierdzie, umieją być miłosierni. Bóg miał prawo dać nam przykazanie miłości, skoro sam jako pierwszy je wobec nas wypełnił.
Panie Jezu Chryste, dziś przyjmuję Twoje przykazanie jako drogę swojego życia. Największe przykazanie – przykazanie miłości – niech będzie dla mnie największą obietnicą. Ty żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.
Rozważania zaczerpnięte z Ewangelia 2022
o. Michał Legan OSPPE
Edycja Świętego Pawła
On uzdolnił nas do kochania
Być może czytając dzisiejszą Ewangelię, doznaliśmy pewnego wstrząsu. Jak bowiem Bóg może nam nakazać miłość? Czy na podstawie jednego rozkazu jesteśmy w stanie pokochać Boga lub bliźniego? Czy miłość nie musi wynikać z totalnej wolności? To ważne pytania. Odpowiedzią na nie jest nie tyle przykazanie, które dziś cytuje Jezus, ile raczej cała Jego osoba, wszystko, co dla nas zrobił, każdy Jego gest, Jego kochające Serce. To On pierwszy nas umiłował i dlatego ma prawo oczekiwać miłości. To On swoją miłością uzdolnił nas do kochania. To On, ponieważ oddał nam swoje Serce, nauczył nas oddawać serce Bogu. Bowiem tylko kochani umieją kochać. Tylko ci, którym wybaczano, umieją wybaczać. Tylko ci, którym ukazano miłosierdzie, umieją być miłosierni. Bóg miał prawo dać nam przykazanie miłości, skoro sam jako pierwszy je wobec nas wypełnił.
Panie Jezu Chryste, dziś przyjmuję Twoje przykazanie jako drogę swojego życia. Największe przykazanie – przykazanie miłości – niech będzie dla mnie największą obietnicą. Ty żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.
Rozważania zaczerpnięte z Ewangelia 2022o. Michał Legan OSPPE
Edycja Świętego Pawła