PIĄTEK XX TYGODNIA ZWYKŁEGO, ROK I


PIERWSZE CZYTANIE (Rt 1, 1. 3-6. 14b-16. 22)

Rut Moabitka zostaje wierna Bogu Noemi

Czytanie z Księgi Rut

W czasach, gdy rządzili sędziowie, nastał głód w kraju. Z Betlejem judzkiego wyszedł pewien człowiek ze swoją żoną i swymi dwoma synami, aby osiedlić się w ziemi Moabu.
Człowiek ten, imieniem Elimelek, mąż Noemi, zmarł, a Noemi pozostała ze swymi dwoma synami. Oni wzięli sobie za żony Moabitki: jedna nazywała się Orpa, druga nazywała się Rut. Mieszkali tam około dziesięciu lat. Obaj synowie również zmarli, a kobieta pozostała, przeżywszy obu swych synów i swego męża.
Wyruszyła więc Noemi i z nią jej synowe, aby wrócić z ziemi Moabu, ponieważ usłyszała w ziemi Moabu, że Pan nawiedził swój lud, dając mu chleb. Orpa ucałowała swoją teściową i wróciła do swego narodu, a Rut pozostała przy niej.
«Oto twoja szwagierka wróciła do swego narodu i do swego boga – powiedziała Noemi do Rut – wracaj i ty za twą szwagierką».
Odpowiedziała Rut: «Nie nalegaj na mnie, abym opuściła ciebie i abym odeszła od ciebie, gdyż: gdzie ty pójdziesz, tam ja pójdę, gdzie ty zamieszkasz, tam ja zamieszkam, twój naród będzie moim narodem, a twój Bóg będzie moim Bogiem».
Wróciła więc Noemi, a z nią była Rut Moabitka, jej synowa, która przyszła z ziemi Moabu. Przyszły zaś do Betlejem na początku żniw jęczmiennych.

Oto słowo Boże.


PSALM RESPONSORYJNY (Ps 146 (145), 5-6b. 6c-7. 8-9a. 9b-10)

Refren: Chwal, duszo moja, Pana, Stwórcę swego.
Albo: Alleluja.

Szczęśliwy ten, kogo wspiera Bóg Jakuba, *
kto pokłada nadzieję w Panu Bogu.
On stworzył niebo i ziemię, i morze *
ze wszystkim, co w nich istnieje.

Refren: Chwal, duszo moja, Pana, Stwórcę swego.

Bóg wiary dochowuje na wieki, *
uciśnionym wymierza sprawiedliwość,
chlebem karmi głodnych, *
wypuszcza na wolność uwięzionych.

Refren: Chwal, duszo moja, Pana, Stwórcę swego.

Pan przywraca wzrok ociemniałym, *
Pan dźwiga poniżonych.
Pan kocha sprawiedliwych, *
Pan strzeże przybyszów.

Refren: Chwal, duszo moja, Pana, Stwórcę swego.

Ochrania sierotę i wdowę, *
lecz występnych kieruje na bezdroża.
Pan króluje na wieki, *
Bóg twój, Syjonie, przez pokolenia.

Refren: Chwal, duszo moja, Pana, Stwórcę swego.


ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Ps 25 (24), 4b. 5a)

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Naucz mnie, Boże, chodzić Twoimi ścieżkami,
prowadź mnie w prawdzie według swych pouczeń.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.


EWANGELIA (Mt 22, 34-40)

Największe przykazanie

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza

Gdy faryzeusze posłyszeli, że zamknął usta saduceuszom, zebrali się razem, a jeden z nich, uczony w Prawie, wystawiając Go na próbę, zapytał: «Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe?»
On mu odpowiedział: «„Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem”. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Na tych dwóch przykazaniach zawisło całe Prawo i Prorocy».

Oto słowo Pańskie.

KOMENTARZ

Obietnica miłości

Jak wypełnić przykazanie, które w naszym rozumieniu odwołuje się do uczucia? Przecież do miłości nie można zmuszać, nie można jej narzucać ani nie można jej „sobie dać”. Jednak przykazanie miłości nie jest przymusem kochania, tylko obietnicą, którą Bóg pragnie w nas zrealizować swoją łaską. Miłość chrześcijańska nie jest uniesieniem emocjonalnym ani egzaltacją umysłu wobec jej piękna, lecz jest przyjęciem daru, który Bóg przygotował nam na krzyżu. Jest zdolnością ofiarowania siebie samego Bogu i braciom. Do tej miłości nieustannie dojrzewamy, a ona pozostaje ciągłym zadaniem, nigdy niewypełnionym do końca w ziemskim czasie, bowiem końcem miłości jest zjednoczenie z Bogiem, wieczna komunia w niebie.

Pomóż mi, Panie, kochać Cię tak, ja Ty Mnie ukochałeś. Na Twoją miłość chcę odpowiedzieć moją miłością, ale bez Twej łaski, bez Ducha Świętego, nie potrafię tego uczynić.

Rozważania zaczerpnięte z Ewangelia 2025

ks. Maciej Warowny
Edycja Świętego Pawła